„Winda” Tomasz Sablik

„Nie wszystko jest tym, na co wygląda. Prawda pozostaje ukryta.”

Życie składa się z wielu wyborów. Wzloty i upadki budują nasz charakter i pozwalają odkrywać, co jest naprawdę w życiu ważne. Kiedy Robert Rot pierwszy raz widzi Alicję już wie, że nie pragnie niczego innego w życiu tak bardzo, jak tylko tej kobiety.

„Pragnienie” Amélie Nothomb

 

„Po trzydziestu trzech latach mogę stwierdzić jedno: największym sukcesem mojego ojca jest wcielenie.” 

Przez całe życie człowiek zadaje sobie mnóstwo pytań, dotyczących sensu życia, wiary, przeznaczenia i końca. Próbuje przetrawić sam ze sobą proces umierania i śmierci i chociaż wiele jest takich chwil, kiedy ucieka od tego co nieuniknione, w końcu staje przed faktem kruchości istnienia i przed pytaniem: Człowieku, co dalej?

„Szpony diabła” Marek Boszko-Rudnicki

Kto mógłby przypuszczać, że Góry Stołowe kryją tyle tajemnic. Każda wojna pozostawia po sobie ślady. Historia minionych wydarzeń rzeźbi naturalne pomniki – miejsca pocisków, porzucone hełmy, części uzbrojenia i niewypały. Jednak, czy to możliwe, że pod ziemią kryje się o wiele więcej? Czy to prawdopodobne, że ktoś właśnie tutaj, w Górach Stołowych  – spokojnym i dzikim zakątku Polski, ukrył największą tajemnicę Hitlera, dzięki której prawie udało mu się pokonać Aliantów, podczas II Wojny Światowej? Tajemnicę, nad której rozwiązaniem pracują największe armie Świata? Brzmi interesująco? A to dopiero początek tej skomplikowanej i nieprawdopodobnej historii.

Co chciałabym przeczytać w marcu 2020?

Mamy marzec! Nie zdążyłam rozgościć się w pełni w nowym roku, a tutaj już wiosna za oknem. Krokusy zakwitły na parapecie, ptaki ćwierkają i co najgorsze koty zaczęły się marcować. Oczywiście kiedy? W nocy!! No cóż, kto im zabroni, miłości nie da się przewidzieć i opanować, kiedy już nas dopadnie hormony wygrywają każdą potyczkę. 🙂 Tymczasem, w marcu szykują się tak wspaniałe premiery, że czas chyba zaopatrzyć się w specyfiki na zmęczenie i po prostu zrezygnować ze snu w tym miesiącu. A co ja chciałabym przeczytać z początkiem wiosny?

„Testamenty” Margaret Atwood

„Jedynie zmarli mają prawo do pomników, ale ja otrzymałam swój już za życia. Już jestem skamieniała”.

Gilead po piętnastu latach nadal wygląda tak samo. Mężczyźni panują władczą, boską ręką miażdżąc kobiecą wolność, dzień po dniu. Na pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło. Jednak, wielka i mocna Republika zaczyna rozpadać się od środka. Owoc goryczy i cierpienia stworzony z nienawiści i pożądania władzy rozpada się, ukazując swoje zgniłe i cuchnące wnętrze. Świat patrzy z daleka, w srebrnych ekranach ogląda ten straszny świat, uczy się jego historii, przypatruje się tyranii, która jest tak blisko, dosłownie na wyciągnięcie ręki. I co dalej? Nic, po prostu milczy. Słowo neutralność nabiera nowego znaczenia.

„Gdzie śpiewają raki” Delia Owens

„Mokradła to nie bagna. Mokradła to przestrzeń wypełniona światłem, gdzie trawa wyrasta z wody, a woda płynie ku niebu. Jej strumienie suną powoli, niosąc słoneczną kulę do morza, a długonogie ptaki – jakby stworzone do lotu – unoszą się z niespodziewaną gracją pośród wrzasku tysiąca gęsi śnieżnych„.  To właśnie wśród tak dzikiego i nieprzeniknionego krajobrazu mokradeł i trzęsawisk dorasta mała dziewczynka Kya.  Jednak, zanim poznamy tę wyjątkową istotę i jej historię, ciało Chase’a Andrewsa po raz ostatni zatopi się w bezkresie bagna Karoliny Północnej. 

„27 śmierci Toby’ego Obeda” Joanna Gierak-Onoszko

 

„Byłem czteroletnim pyrtkiem, kiedy zabrano mnie od mamy. Więcej jej nie zobaczyłem.„

Obecność mamy i taty w życiu dziecka jest czymś niezbędnym. Jest jak powietrze, bez którego nie da się żyć, dotyk bliskości, czuły głos, uśmiechy, słowa znaczące i te mało ważne, kary, radości, lekcje i obowiązki. Wszystko to, co dziecko zaczyna kodować, zapamiętywać. To, co życie tatuuje pod skórą głęboko, aż do końca wędrówki tu na ziemi – zapach maminych włosów, miękkość i barwę ziemi, którą przemierzało się z tatą podczas wędrówki, aby poznawać matkę Naturę, kolory liści, skrzypiące deski łóżka. Cała magiczna kraina lat dziecinnych tworzy naszą istotę, to kim jesteśmy, kim staliśmy się, kiedy czas pozwolił nam odbić gałęzie rąk na odpowiednią dla nas wysokość, tym kim będziemy, kiedy powrócimy do ziemi naszych przodków. Każda istota na planecie posiada prawo do wzrastania i odkrywania świata tam, gdzie zaczyna się jej droga. Jednak, co wtedy kiedy takie prawo zostanie brutalnie odebrane? Gdy mały, delikatny i bezbronny człowiek zostanie wyrwany z korzeniami z jedynego miejsca, jakie znał i kochał? I to pod sztandarem takich wartości, jak miłość i pojednanie?

Jak zacznę Nowy Rok 2020? Co przyniesie Styczeń?

Nowy Rok. Piękny, okrąglutki 2020. Planujemy, robimy listy postanowień, zestawienia, podsumowania, spisujemy marzenia, analizujemy osiągnięcia. Niektórzy natomiast, przechodzą tę magiczną granicę czasu i daty, tak po prostu z dnia na dzień, nie analizując, nie planując nie przeżywając. Ja zawsze cieszę się z tego przypływu świeżości, oczekiwania na przekraczające mój próg zmiany i nowe, rodzące się w głowie marzenia.

Premiery września, które chętnie przeczytam.

Wrzesień, co to za kosmiczny miesiąc. Wakacje minęły niesamowicie szybko, gorące, emocjonalne i cudownie zaczytane. Była podróż, podsumowania i zaskakujący powrót. I nagle  – bach! – mamy wrzesień. Przyjemny chłodek, zapach ziemi i deszczu, poranny mrozek i leniwe ciepło słońca żegnające horyzont, coraz krótszym dniem. Dla mnie wrzesień to leniwe kocykowe zaczytanie, ciepła herbata z cytryną i cukrem, zapach cynamonu i jabłek. Uwielbiam ten czas, kiedy lato żegna się leniwie, a jesień delikatnie rozpuszcza włosy spadającymi, kolorowymi liśćmi. Wyjątkowy czas, który można przeżyć jeszcze wspanialej, przy udziale interesującej książki. A w tym roku mam istną książkową rewolucję! Powstrzymując się opętańczo (nawet nie wiecie, jakie to było dla mnie trudne) naliczyłam dwadzieścia dwie premiery września, które chciałabym przeczytać.

Oto one!

„Moje przyjaciółki z Ravensbrück” Magda Knedler

 

„Mam naście lat i nie mam już nic

Przeżyłam prawie wszystko

I mogę tylko do przodu iść

A w sercu moim strach i lęk, ale też odwaga

I z każdym dniem jest większa – bo co jeszcze stracić mogę

A gdy przyjdziesz po mnie, będę tu na baczność stać

Lecz póki walczyć mogę nie pozwalaj mi się bać…”

„Historie zagubione” Marcelina i Maleo Reggae Rockers

Wojna. Wojna na tysiące sposobów. Wojna państw, wojna ludzi. Wojna człowieka z człowiekiem. Wojna globalna, wojna światowa, wojna międzyludzka. Przeżyte na tysiące sposobów i w milionach serc. A jedyne, co pozostaje to – ból, rozpacz i PAMIĘĆ.

„Moje przyjaciółki z Ravensbrück” Magdy Knedler, to opowieść o tym, czego w człowieku nie da się zabić, co pozstanie z nim do ostatniego oddechu, a potem zapisze się w tafli jeziora i szumie traw – to hołd złożony pamięci.

„Motyl” Lisa Genova

Co by się stało, gdybym któregoś dnia zapomniała jak trafić do domu? Nie odebrałabym dzieci ze szkoły, nie wiedziałabym jak się nazywam i jaki mamy teraz rok? To byłoby straszne, wręcz traumatyczne przeżycie. Jeżeli, dopadłoby mnie nagle, myślę, że wpadłabym w panikę. Przerażenie spływałoby po moich plecach, stałabym jak sparaliżowana, bez tchu, nadziei. Czas stanąłby w miejscu.

Tak właśnie poczuła się Alice Holand, kiedy po raz pierwszy zapomniała drogi do domu.

„Kochając syna” Lisa Genova

„Spektrum jest długie i szerokie, i wszyscy się w nim znajdujemy. Kiedy się w to uwierzy, łatwo zobaczyć, ile mamy ze sobą wspólnego.” Jesteśmy tacy różni, a jednak podobni.

„Nasze dusze nocą” Kent Haruf

O samotności, potrzebie bliskości, o miłości napisano już wiele. Dużo jest książek, mnóstwo nowych powstaje, jednak „Nasze dusze nocą” dla mnie, w tym całym ogromie jest pozycją nad wyraz wyjątkową. Minimalistyczna, subtelna, prawdziwa. 

Podsumowanie Roku 2018!

Powracam w marnym stylu. Jednak, aby zacząć coś nowego, trzeba pożegnać się, i to konkretnie, ze starym. Powiem Wam, że przywitałam rok 2018 z wielką nadzieją w sercu, miałam tysiąc planów na porządne czytanie i takie samo pisanie. Chciałam, żeby Sowa w końcu mogła podzielić się tym, co kocha najbardziej – rozmową o książkach, o czytaniu, o inspiracjach literackich. Niestety, na tym się skończyło. Życie i czas zweryfikowały mnie w pełnym wymiarze swojej namiętności. Poległam! Jednak najlepsze w życiu jest to, że ile razy upadniesz na kolana, tyle razy masz szansę wstać i ruszyć do przodu.

„Byłam dzieckiem autystycznym” Temple Grandin Margaret m. Scariano

Zwycięstwo Temple Grandin nad autyzmem jest ważne dla nas wszystkich. Dowodzi, że człowiek potrafi przełamać, a nawet wykorzystać własne słabości i ograniczenia. To nie jest książka o autyźmie – to jest książka o człowieczeństwie. (William Carlock, pedagog)

Historię Temple Grandin poznałam oglądając film o niej, w którym gówną rolę zagrała Claire Danes. Książkę znalazłam później i nie żałuję, że najpierw obejrzałam film. W przypadku opowieści Temple, każda perspektywa jest dobra i niesamowicie przybliża nam jej wyjątkowe życie. Jest to historia niezwykła, a przy tym w pełni prawdziwa, choć w niektórych momentach, dla tych którzy choć w najmniejszym stopniu zetknęli się z autyzmem, trudna do uwierzenia.

„Oszukana” Charlotte Link

Śmierć rodziców jest dla dziecka traumatycznym przeżyciem. Im większe więzi w rodzinie, tym trudniej pozbierać się po stracie bliskiej osoby.  Kate Linville powraca w rodzinne strony, żeby pochować i uporządkować sprawy zmarłego ojca, jedynej osoby, która była jej bliska i dla której warto było żyć i się starać.  Teraz, jej jedynym celem jest znalezienie tego, kto mu to życie odebrał.

„Opowieść podręcznej” Margaret Atwood

 Z Margaret Atwood zetknęłam się na studiach. Przeczytałam „Moralny nieład” i zachwyciłam się stylem, wyobraźnią i tematem. Potem, z braku czasu, Margaret zniknęła mi z pola widzenia. Gdzieś, po drodze czytałam wywiady i z zainteresowaniem śledziłam publikacje jej kolejnych książek, ale na mojej półce nie pojawiały się powieści tej pisarki. I nie wiem, kiedy znowu spotkałabym się z Atwood, gdyby nie serial i wznowienie „Opowieści podręcznej”. Odwiedziłam bibliotekę, wypożyczyłam i rozpoczęłam swoją przygodę z czerwonym kolorem. Na początku, był zachwyt i fascynacja, potem moje zakochanie słabło i wkroczyła czytelnicza rezerwa i dystans obiektywnej obserwacji. Na ostatniej stronie poczułam pustkę i żal. Jednak, nie był to żal z powodu końca historii. Smutek ogarniał mnie powoli, z każdą kolejną stroną zbliżającą mnie do końca powieści. Potem pomyślałam, że może ja już nie jestem w stanie uwierzyć, w takie zakończenie. 

„Zapisane w wodzie” Paula Hawkins

Miałam mieszane uczucia, kiedy sięgałam po kolejną książkę Pauli Hawkins. „Dziewczyna z pociągu” nie zostawiła po sobie pozytywnego odczucia. Szczerze mówiąc, kiedy książkę poleca Stephen King, wydaje się, że wrażenia czytelnicze sięgną zenitu. Niestety, u mnie zachwytu nie było wcale. Natomiast, zawód był tak wielki, że za każdym razem, kiedy ktoś wspominał tę autorkę, w mojej głowie pojawiał się niemały zgrzyt. Recenzję „Dziewczyny z pociągu” znajdziecie tutaj. Kiedy usłyszałam o książce „Zapisane  w wodzie” i przeczytałam opinie osób, które cenię jako czytelników, postanowiłam sprawdzić, ile w tej niesamowitej przemianie jest prawdy. I do tej pory cieszę się, że to zrobiłam.

Propozycje książkowe na Dzień Mamy!

 

Bardzo długo zastanawiałam się, jakie książki wybrać na Dzień Mamy. Mam tyle propozycji, że mogłabym pisać, pisać i pisać. W końcu, sama jestem mamą i do tego maniaczką książek. Dzisiaj otrzymam stos laurek, na których będę zdobywać szczyty gór, pływać na statku pirackim po oceanach, skakać na trampolinie i zjem ogromny tort, który będzie większy ode mnie. Kiedyś, spytałam mojej starszej córki, skąd pomysł, na malowanie mnie w takim krajobrazie i w tak ekstremalnych sytuacjach? Starsza, spojrzała na mnie swoim wymownym, prawie dorosłym wzrokiem i powiedziała: – „Mamo! Ty tyle czytasz, a sama powiedziałaś, że czytanie książek to jak podróżowanie po nieznanych lądach i przeżywanie niesamowitych przygód! Dlatego wiem, że kiedyś zdobędziesz ten wielki biały szczyt i poznasz piratów pływających po oceanach.” Byłam wzruszona. „Słonko? A ten wielki tort?” – „Mamo, tort, to dla nas narysowałam.”

„Osobliwy dom Pani Peregrine” Ransom Riggs

Po tylu latach bycia czytelnikiem, nauczyłam się jednego – „nigdy nie sugeruj się opinią innych, do momentu aż sam, własnym okiem, nie przekonasz się, z jaką książką masz do czynienia”. Tak też zrobiłam. I oczywiście miałam rację. Po premierze filmu Tima Burtona, recenzje na temat powieści: „Osobliwy dom Pani Peregrine”, posypały się „jak z rękawa”.  Jednak, najbardziej zdziwiło mnie to, że  te opinie w większości były negatywne. Oczywiście, uważam, że każde zdanie się liczy, ale dlaczego z tak wspaniałej i porywającej historii, wyciągnięto tylko płytkie  i nieprzemyślane wnioski?? Widać świat czytelniczy, mimo tylu lat, nadal będzie mnie zaskakiwał.. Tymczasem, przedstawię swoje spostrzeżenia, na temat „Domu Pani Peregirne”.

„Duchowe życie zwierząt Peter Wohlleben

„Sekretne życie drzew” pochłonęłam w jeden wieczór. Byłam pewna, że jeżeli Peter Wohlleben napisze kolejną książkę, będę musiała ją przeczytać. Kiedy dowiedziałam się, o premierze „Duchowego życia zwierząt”, byłam zachwycona. Po jego pierwszej książce, spacer po lesie stał się dla mnie podróżą, w niesamowity magiczny obszar, pełen życia i tajemniczych historii. Teraz czekała mnie opowieść, o kolejnych mieszkańcach tego nieodgadnionego  świata, którzy są mi jeszcze bardziej bliscy. Zwierzęta są niezastąpioną częścią mojego życia. No dobra! Uwielbiam otaczać się roślinnością, lecz z wielkim żalem muszę przyznać, że jeżeli coś zasadzę, to mogę być pewna, że wcześniej, czy później uschnie, nawet jeżeli będę „stawała na głowie”. Nie mam ręki do „zielonych przyjaciół”. Za to mieszkańcy mojego domu – koty, psy, królik i  żółw – mają się bardzo dobrze.

„Basia i wolność” Zofia Stanecka, Marianna Oklejak

 

Nie wyobrażam sobie, prowadzenia literackiego bloga bez recenzowania książek dla dzieci. Mimo, że jestem „dużą dziewczynką” i mamą dwóch niemożliwych księżniczek – ośmiolatki i trzylatki – oprócz czytania urwisom na dobranoc – sama – nadal pochłaniam książki dla dzieci, jak i dla młodzieży. I nie mam zamiaru z tej przypadłości wyrastać. Dlatego, możecie być pewni, że co jakiś czas, uraczę was recenzją, która przypomni wam świat dzieciństwa, a jeżeli do tego macie własne pociechy, przynajmniej będziecie mieli alternatywę w doborze literatury.

„Wielki Gatsby” F. Scott Fitzgerald

 

Dawno nie byłam tak wściekła, kiedy kończyłam książkę. Ta, niesamowicie przygnębiająca i piękna historia „powaliła mnie na łopatki”. Po przeczytaniu ostatniego zdania, długo siedziałam i przeżywałam całą fabułę jeszcze raz i jak zawsze, kiedy czytam tego typu książki, doszłam do wniosku, że nigdy nie zrozumiem tego świata i praw, jakie nim rządzą. Dla mnie, „Wielki Gatsby” – to opowieść o człowieku, podążającym za marzeniem, za snem o przyszłości – takiej – na którą każdy zasługuje, ale jak to w życiu bywa, osiągalna jest zazwyczaj tylko dla tych, którzy nie powinni jej dostać.

„Sekretne życie drzew” Peter Wohlleben

Marzyłam o tej książce. Niesamowicie mnie przyciągała. Kiedy, w końcu ją dostałam, w wersji ilustrowanej, zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Byłam pewna, że mój spacer po lesie, już nigdy nie będzie taki sam i nie myliłam się. Nikt z nas nie zdaje sobie sprawy, jaki świat go otacza, dopóki nie przystanie na chwilę, nie wsłucha się i nie nastroi swoich zmysłów na odpowiednie fale. Otworzyć umysł i serce, głęboko oddychać, słuchać, a wtedy natura zacznie odsłaniać swoje sekrety. Jak się okazuje, są to historie bezcenne i niepowtarzalne.

Harry Potter i przeklęte dziecko” J.K. Rowling, Johna Tiffany’ego & Jacka Thorne’a

 

Nie wiązałam z tą książką żadnych konkretnych oczekiwań. Dla mnie historia wyjątkowego chłopca z blizną zakończyła się dawno temu. Jednak, kiedy dowiedziałam się, że Harry wraca i to jako dorosły mężczyzna, mąż i ojciec, cmoknęłam z zaciekawieniem. Już sam fakt, że jest to sztuka, a ja taki rodzaj literacki darzę szczególnym uczuciem, spowodował, że moje serce zaczęło bić szybciej.

„Jedz, módl się i kochaj” Elizabeth Gilbert

 

Jejku… Jak dawno mnie nie było. No tak. Zwątpiłam w siebie, nie wierzyłam, że ktoś chciałby czytać to, co tutaj nagryzmolę. Mimo wszystko, znowu jestem na blogu i nie zamierzam rezygnować. To, co teraz napiszę, oczywiście, ktoś może uznać za niezmiernie infantylne, jednak nie powstrzyma mnie to przed stwierdzeniem, że w dużej mierze, impulsem, który spowodował, że tutaj znowu jestem, jest książka „Jedz, módl się i kochaj” Elizabeth Gilbert. 

Szok, że przeczytałam ją dopiero teraz. Normalnie, bez komentarza.

 

„Dziewczyna z pociągu”

No dobra. Jest tak. Mam bardzo bujną wyobraźnię. Tak bujną, że kiedy coś mnie przestraszy, moja głowa potrafi mi, o tym przypominać na każdym kroku, choćby w nocy, kiedy idę się napić zimnej Pepsi do kuchni i muszę zapalić wszystkie światła, włączyć radio, bo mam wrażenie, że martwa dziewczynka z horroru emitowanego, po 22.00, zaraz wyskoczy mi zza ściany. Pewnie, dlatego horrory oglądam rzadko, (po „Laleczce Chucky” mam traumę do tej pory i moje dzieci nie mają prawa przynieść czegoś takiego do domu), za to kryminały uwielbiam. Z kryminałem jest tak, że czujesz ten dreszczyk na pleckach, ale wiesz, że ci jakieś potargane straszydło nie wyskoczy z łazienki. Jedynie co, to możesz znaleźć trupa w wannie, ale myślę, że takie sytuacje „zwykłym śmiertelnikom” zdarzają się bardzo rzadko.